Zapach jesieni

 
 
Za oknem majaczy jesień samotna

Złotych chryzantem nadeszło trwanie
Pogoda już taka dżdżysta i słotna
Listków tęczowych lekkie pląsanie 

Wokół pachnie jesienią złocistą
Świerszcz na polanie występów mniej daje
Wrzosy splątane babim latem
Czerwienią płoną już buków gaje

Słońce już lato pożegnało
Klon zgubił ostatnie listowie
Z  zwiewnym podmuchem jesiennego wiatru
Sucho szeleści leśne sitowie

Mgła łez rosą  łąki przykrywa
Pękają kasztana pożółkłe łupiny
Tak szybko przeszło lato
A my jesiennie sobie marzymy

Wprawdzie jesień zsyła zasmucenie
Czasem nawet serce zacieni
A ja kocham zanurzyć się czasem   
W tej nostalgii i smutku jesieni

  

   

Jesienne tęsknoty ®

 Jesienne tęsknoty

  

  

Marzę o Tobie jesiennie

Za Tobą tak wielce odległym

Szukam Cię w nocy ciemnej

W oddali półzmierzch i chłód

Na nowo chcę Twej miłości majowej

Aromatycznej białej konwalii kwiatem

Mimo że jesteś dziś, gdzieś daleko

Na zawsze będziesz mym całym Światem

Stęskniona ramion Twoich uścisku

Ust ciepłych, całowaniem obrzmiałych

Ucieczką  moją jesteś, wszystkim

Przebywam duchem z Tobą całym

Bez końca śnię o Tobie nocą senną

Gdy księżyc jasno mieni się blaskiem

Miłością jesteś ulotnie zwiewną

Gdzieś między nocą, a dnia brzaskiem

  

   

De facto ®

De facto

I odnalazłam Cię w barwach jesieni

U schyłku dnia się pojawiłeś

Tak długo kazałeś na siebie czekać

De facto zawsze byłeś…

Wrześniową nocą  przyszedłeś

Mgła unosiła się i opadała

Łagodnie kłębiąc się między latarniami

W zziębniętą ziemię zwiewnie wnikała

I delikatnie się tuliła do warg, policzków

Jakby kochanka czułości spragniona

Oplatając miękko chyłkiem

Nagie i drżące wzruszeniem ramiona

Zafalowała liściem jesiennym

Radością dnia, serca szlochaniem

Płacząc ciężkimi kroplami deszczu

 Gorącym serca dygotaniem
 
     

Bogdanka

  

Stąpała łagodnie, spokojnym Barwnym Wzgórzem Snu

Szła po przepięknie kwitnącej połoninie marzenia

Pośród zieleni traw, pieszczonych miękko powiewem losu

Wśród umiłowania szmeru drzew , śpiewu ptaków

Malownicze wzniesienie snu roztaczało tego lata woń bajeczną

Kroczyła tak niezmordowanie podziwiając czar sennej krainy

Słońce ustąpiło miejsca Księżycowi, przywołując gwiazdy

Aby te poprowadziły ją jasną promenadą mlecznej drogi szczęścia

Wieczorny wietrzyk zdawał się szeptać do ucha „kocham”

Pragnąłby powiedziała… przygarnij mnie i powiedź, że będziesz tęsknił

Kiedy mnie już tu nie będzie…kiedyś kiedy nastanie dzień

Gdy będziesz sama i smutna, wtedy o mnie wspomnisz

Więc wtul się we mnie i zaśnij teraz w moich ramionach

Śnij błogo, aż odnajdą Cię wczesne promienie słońca

A poranek okryje Cię delikatnym, czułym tiulem ukochania

Odbierając mi Ciebie…

Byś mogła ofiarować siebie ludziom, tym którzy Cię potrzebują

Pragną, czekając najpiękniejszej miłości

Zaś ja ciepły wieczorny wietrzyk, znów będę wyglądać

Aż powrócisz do mnie spokojnym Barwnym Wzgórzem Snu

I szepnę Ci wtedy do ucha…

Tęskniłem,kiedy Cię tu nie było….