Bogdanka

  

Stąpała łagodnie, spokojnym Barwnym Wzgórzem Snu

Szła po przepięknie kwitnącej połoninie marzenia

Pośród zieleni traw, pieszczonych miękko powiewem losu

Wśród umiłowania szmeru drzew , śpiewu ptaków

Malownicze wzniesienie snu roztaczało tego lata woń bajeczną

Kroczyła tak niezmordowanie podziwiając czar sennej krainy

Słońce ustąpiło miejsca Księżycowi, przywołując gwiazdy

Aby te poprowadziły ją jasną promenadą mlecznej drogi szczęścia

Wieczorny wietrzyk zdawał się szeptać do ucha „kocham”

Pragnąłby powiedziała… przygarnij mnie i powiedź, że będziesz tęsknił

Kiedy mnie już tu nie będzie…kiedyś kiedy nastanie dzień

Gdy będziesz sama i smutna, wtedy o mnie wspomnisz

Więc wtul się we mnie i zaśnij teraz w moich ramionach

Śnij błogo, aż odnajdą Cię wczesne promienie słońca

A poranek okryje Cię delikatnym, czułym tiulem ukochania

Odbierając mi Ciebie…

Byś mogła ofiarować siebie ludziom, tym którzy Cię potrzebują

Pragną, czekając najpiękniejszej miłości

Zaś ja ciepły wieczorny wietrzyk, znów będę wyglądać

Aż powrócisz do mnie spokojnym Barwnym Wzgórzem Snu

I szepnę Ci wtedy do ucha…

Tęskniłem,kiedy Cię tu nie było….