Gdy jesteś blisko ®

Gdy jesteś blisko

Tylko wtedy, gdy jesteś blisko

Nie czuje chłodu

Potrzeba mi Twoich dwóch ramion

 Żeby oplotły mnie ciepłem

Czułości, co jest dla mnie

Niczym dla pszczół nektar kwiatu słodki

Kiedy znikasz i milczysz życie traci sens

A dni staja się szare, smutne i bez wyrazu

Poprowadź do tego, co piękne

 Poprowadź do tego, co jest piękne

A ja pozwolę Ci się zniewolić

Posłuchaj jak ma dusza śpiewa smętnie

I chce wspomagać Cię w niedoli...

***

Oczy, usta, myśli, serca pierwsze drganie

Słowa wyszeptane w chwili zapomnienia

Nagie ciała splatane w miłosnej rozkoszy

I ten ktoś, kto szepcze i o więcej prosi

Zbyt krótkie są noce u rozkoszy wrót

Oczy Twe, kiedy widzą zdolne są do grzechu

Usta Twe, jeśli milczą to tylko kochaniem

Ręce kiedy zajęte, to pożądaniem

A więc znowu jesteś ®

A więc znowu jesteś, szczęście moje złote?

A więc znowu jesteś, szczęście moje złote

Znów przyszedłeś do mnie w tę jesienną słotę

Spotykam Cię we śnie, bo się nocą rodzisz

O zmroku, do myśli i duszy przychodzisz

Dajesz boski spokój, sercu ukojenie

Czynisz w moich myślach wielkie spustoszenie

Żyjesz w moim wnętrzu i Ty wiesz o tym

Jesteś tak zwyczajnie szczęściem moim złotym

Gdy przychodzi ranek i ze snu się budzę

Czekam znów na wieczór i znowu się łudzę

Bo na jawie ciężko wyobrazić sobie Twoje oczy, usta, całą

Twą osobę. Więc tak bardzo czekam na nadejście zmroku

Wtedy znowu będę u Twojego boku

Myśli pełne Ciebie niczym wody zdroje

I znikają z serca wszystkie niepokoje

Wtedy jestem pewna, że nie stracę Ciebie

Znalazłam swą miłość, będąc w wielkiej potrzebie

Jesteśmy znów razem, pełni ciepła, mili

Przymykam, więc oczy by nie spłoszyć tej chwili

I znów przyjdziesz nocą, wtulisz mnie w ramiona

Będę czuć tak realnie jak ma dusza kona

By z pierwszą smugą światła znowu mnie porzucić

A gdy przyjdzie wieczór w zmroku ciszy powrócić

A więc znowu jesteś, szczęście moje złote? ®

A więc znowu jesteś, szczęście moje złote?

A więc znowu jesteś, szczęście moje złote

Znów przyszedłeś do mnie w tę jesienną słotę

Spotykam Cię we śnie, bo się nocą rodzisz

O zmroku, do myśli i duszy przychodzisz

Dajesz boski spokój, sercu ukojenie

Czynisz w moich myślach wielkie spustoszenie

Żyjesz w moim wnętrzu i Ty wiesz o tym

Jesteś tak zwyczajnie szczęściem moim złotym

Gdy przychodzi ranek i ze snu się budzę

Czekam znów na wieczór i znowu się łudzę

Bo na jawie ciężko wyobrazić sobie Twoje oczy, usta, całą

Twą osobę. Więc tak bardzo czekam na nadejście zmroku

Wtedy znowu będę u Twojego boku

Myśli pełne Ciebie niczym wody zdroje

I znikają z serca wszystkie niepokoje

Wtedy jestem pewna, że nie stracę Ciebie

Znalazłam swą miłość, będąc w wielkiej potrzebie

Jesteśmy znów razem, pełni ciepła, mili

Przymykam, więc oczy by nie spłoszyć tej chwili

I znów przyjdziesz nocą, wtulisz mnie w ramiona

Będę czuć tak realnie jak ma dusza kona

By z pierwszą smugą światła znowu mnie porzucić

A gdy przyjdzie wieczór w zmroku ciszy powrócić